پایداری خانواده یکی از مسائل مهم اجتماعی است که در سالهای اخیر توجه بسیاری را به خود جلب کرده است. عوامل متعددی بر پایداری خانواده تأثیر میگذارند، از جمله عوامل اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و روانشناختی. یکی از این عوامل، جنسیت فرزندان است.
فرضیه تحقیق
بر اساس مطالعاتی که نشان میدهند مشارکت پدران در زندگی خانوادگی زمانی بیشتر است که همه فرزندان پسر باشند، فرض میشود که مادرانی که تنها دختر دارند، احتمال بیشتری میدهند که خانوادهشان با بیثباتی مواجه شود نسبت به مادرانی که تنها پسر دارند.
روش تحقیق
برای بررسی این فرضیه، از دادههای زن متأهل از نظرسنجی ملی خانوادهها و خانوارهای استفاده شد. این دادهها شامل اطلاعاتی درباره ویژگیهای دموگرافیک، اقتصادی، اجتماعی و روانشناختی زنان و خانوادههایشان بود.
یافتههای تحقیق
یافتههای این تحقیق نشان داد که مادرانی که حداقل یک پسر داشتند، احتمال طلاق کمتری را نسبت به مادرانی که تنها دختر داشتند، گزارش کردند. همچنین، پدرانی که پسر داشتند، بیشتر با فرزندانشان درگیر بودند و این امر با کاهش احساس محرومیت مادران در رابطه زناشویی و کاهش احتمال جدایی مرتبط بود.
تفسیر نتایج
این نتایج نشان میدهد که جامعه ارزش بیشتری برای پسران قائل است و نقش پدران در اجتماعی شدن فرزندان میتواند بر پایداری خانواده تأثیر بگذارد. زمانی که پدران بیشتر درگیر زندگی خانوادگی میشوند، ممکن است به کاهش تنشهای زناشویی و افزایش رضایت زناشویی کمک کنند.
نتیجهگیری
در مجموع، این تحقیق نشان میدهد که جنسیت فرزندان میتواند بر پایداری خانواده تأثیر بگذارد. با این حال، این تأثیر ممکن است پیچیده باشد و تحت تأثیر عوامل فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی مختلف قرار گیرد. مطالعات بیشتری برای بررسی دقیقتر این موضوع و ارائه راهکارهای مناسب برای تقویت پایداری خانواده مورد نیاز است.